Janusz Korczak, Pamiętnik i inne pisma z getta

Pamiętnik przedstawia nie tylko bieżące wydarzenia z życia Domu Sierot i warszawskiego , Korczak dokonuje w nim także przeglądu swojego życia, wraca do czasów dzieciństwa i młodości. Najbardziej wstrząsające są ostatnie refleksje Korczaka, który wie już, że wysiedlenie z getta jest nieuchronne. Pamiętnik to lektura pełna emocji, strachu, wspomnień. Ukazuje wychowawcę i pisarza, który dzielnie zmaga się z okrucieństwem losu, ale też ukrywa przed światem własne słabości.

Na pozostałe teksty zamieszczone w książce składają się m.in. rozmyślania pesachowe, wspomnienia, przypowieści, teksty do gazetki Domu Sierot, zapiski o Głównym Domu Schronienia, sprawozdania wychowawcze i gospodarcze, listy do Adama Czerniakowa, przyjaciół, księdza, do piekarzowej. Z tych pism wyłania się obraz wnikliwego, wrażliwego na krzywdę obserwatora codzienności i opiekuna do głębi przejętego losem tych, za których czuł się odpowiedzialny. Pisanie pamiętnika Janusz Korczak rozpoczął w maju 1942 roku. Ostatnia notatka pochodzi z 4 sierpnia. Następnego dnia poszedł ze współpracownikami i z dziećmi na Umschlagplatz, skąd trafili do Treblinki.

Janusz Korczak (właśc. Henryk Goldszmit; ur. 1878 lub 1879, zm. 1942) - pisarz, lekarz, społecznik i wychowawca. Ukończył medycynę i po kilkuletniej praktyce w szpitalu dziecięcym przez trzydzieści lat (1912-1942) kierował warszawskim Domem Sierot dla dzieci żydowskich. Pracował też na rzecz Naszego Domu, sierocińca dla dzieci polskich. Prowadził gazetę dziecięcą „Mały Przegląd", a pod pseudonimem Stary Doktór wygłaszał dla dzieci pogadanki radiowe. Autor ponad 20 książek
i około 1400 tekstów drukowanych w blisko 100 pismach. Zginął wraz ze swoimi wychowankami w obozie śmierci w Treblince.