Katarzyna Grochola, Zagubione niebo

„To był strach, wtedy, to nie była miłość, to był tylko strach. Julia miała rację, tam gdzie jest strach, nie ma miejsca na .
Ale te dziesięć lat, czy to nie dość na pokutę? Wystarczy, żeby wybaczyć? Czy jeśli powie prawdę, mają szansę, jakąkolwiek, na cokolwiek? Na to, żeby jeszcze raz spróbować się poznać? Powiedzieć prawdę? Czy jeśli zobaczy jego prawdziwą twarz, odwróci się ze wstrętem? Dziesięć lat… Tułania się po świecie, pisania, wykładów i nieżycia. Żałowania rano i wieczorem haniebnej ucieczki. Czy wina może zostać odpuszczona? Jeśli żal był tak prawdziwy? Teraz już nie stchórzy, nigdy więcej. Nigdy.” (fragment książki)

- ukochana pisarka milionów kobiet - z właściwym sobie wdziękiem po raz kolejny udowadnia, że cuda się zdarzają, a żeby ich doświadczyć, wystarczy w nie uwierzyć.

"Zagubione niebo" to historie nowe i odnalezione, które gubiły się na łamach prawie zapomnianych już dzisiaj gazet. Wreszcie ułożyły się w całość - w opowieść o różnych porach roku w życiu każdej i każdego z nas, w piękną opowieść.

Bohaterki przeżywają pierwsze miłosne uniesienia i rozczarowania, zachwyty nad życiem i bolesne porażki. Wchodzą w długie i krótkie związki, kochają do utraty tchu i cierpią po rozstaniach. Czasem nie potrafią zapomnieć, ale umieją wybaczać. Mimo wszystkich życiowych trudności i chwil zwątpienia z nadzieją i uśmiechem marzą i nie tracą wiary. Wiedzą bowiem, że lepiej mieć wspaniałą przyszłość niż wspaniałą przeszłość i że zguba jest darem - szansą na odnalezienie czegoś lepszego.

Zagubione niebo to ciepła, mądra i pełna humoru książka dla wszystkich tych, którym wydaje się, że świat się kończy, podczas gdy on się dopiero zaczyna.