„Kler” Wojciecha Smarzowskiego

Przedstawione przez niego zdarzenia są oparte na faktach, choć nie opisują konkretnych osób czy sytuacji.

“Nic na temat pedofilii w tym filmie nie jest wymyślone” – powiedział wp.pl Marek Lisiński, prezes Fundacji “Nie lękajcie się”, opiekującej się ofiarami tego procederu.

Jednak „” opowiada o różnych problemach z jakimi borykają się duchowni, nie tylko o gwałceniu i molestowaniu nieletnich.
To historia trzech księży, kolegów z internatu prowadzonego przez siostry zakonne. Ostro pijąc świętują każdą rocznicę uratowania się z pożaru. Wódka niszczy hamulce i księża skandują: „Złoto i dolary oto akty wiary”.

Każda z tych postaci opisuje inną postawę – jeden z nich to bezwzględny karierowicz i manipulant pracujący w kurii i marzący o Watykanie Lisowski (Jacek Braciak), drugi to borykający się z nałogiem i miłością do kobiety wiejski proboszcz Trybus (Robert Więckiewicz) oraz trzeci - szlachetny ksiądz Kukuła (Arkadiusz Jakubik).

Problemem jest nie tylko zakłamanie i zamiatanie pod dywan problemów jakie się pojawiają ale i brak oparcia w przełożonych. Księża w parafiach muszą sami sobie radzić z wątpliwościami, skłonnościami i złymi doświadczeniami w przeszłości. Brak wsparcia psychologicznego za to jest ogromne wyparcie ze świadomości zła jakiego dopuszczają się urzędnicy Pana Boga. To film o ludzkich tragediach po obu stronach.

Pokazano też jak bardzo hierarchowie (arcybiskup Mordowicz – ) kościelni boją się mediów i w jaki sposób nimi manipulują, aby uniknąć jakichkolwiek zmian w środowisku. Podcinają tym gałąź na której bardzo wygodnie siedzą.

Film jest wstrząsającym obrazem Kościoła katolickiego jako bezwzględnej, bezkarnej korporacji niszczącej wszystkich, którzy jej się sprzeciwią.

Mądrzy i wrażliwi księża odchodzą z Kościoła obnażając mechanizmu jego działania. Ile lat upłynie zanim coś się tam zmieni? Zawsze przecież znajdą się w nim tacy, którzy mają za nic uczciwość, moralność i dobro bliźniego. Tylko wierni mogą wymusić zmiany w tej instytucji. Czy są na to gotowi?

Znamienny jest też fakt, że z uwagi na utrudniony dostęp do polskich "kościelnych" planów filmowych (np. wnętrza świątyń) zdjęcia częściowo kręcono w Czechach.

Parafrazując powiedzenie księdza Tischnera („Jeszcze nie widziałem nikogo, kto stracił wiarę, czytając Marksa, za to widziałem wielu, którzy stracili ją przez kontakt z księżmi”): po obejrzeniu filmu „Kler” nikt nie straci , po kontaktach z klerem wielu.