Gambit, czyli jak ograć króla

Harry Deane jest spokojnym kustoszem, znawcą impresjonizmu, któremu przyszło pracować do nieokrzesanego potentata medialnego. Po latach zniewag i upokorzeń, postanawia zemścić się na - jak nazywają go w filmie - mendzie. Potrzebny jest mu jednak obraz Moneta, fałszerz dzieł sztuki i pewna kowbojka. Mamy więc zmyślny fortel, kilka wtajemniczonych osób, serię mniejszych i większych kłamstw, słowem genialny plan. Niestety, nic nie idzie, jak trzeba i co chwilę pojawiają się niespodziewane przeszkody - od niemieckiego znawcy Walonek po... lwa.

Film stanowi remake obrazu z 1966 roku z Michaelem Caine'em i Shirley MacLaine w rolach głównych. Twórcy - reżyser Michael Hoffman i scenarzyści bracia Coenowie - starali się zachować klimat komedii omyłek z tamtych lat. Niewinnych, urokliwych i sympatycznych. Udało się połowicznie. Choć humor oparty jest tu głównie na gagach i dwuznacznościach (rozkoszna rozmowa na temat majora), a ważną część komicznych sytuacji stanowią spodnie, a raczej ich brak, większość jest gustowna, ze smakiem, odrobiną angielskiej sztywności i nieangielskiej nonszalancji. Problemem, paradoksalnie, jest scenariusz. Nie tylko niezbyt błyskotliwy jak na Coenów, ale w ogóle niekoniecznie zajmujący. Intryga nadmiernie czytelna, historia wypełniona banalnymi pomysłami, a całość bez ikry. Szczęśliwie wybór obsady okazał się bezbłędny - nie tylko ma zgrabne nogi, ale i jest uosobieniem wdzięku, Cameron Diaz może nie porywa, ale jest odpowiednio temperamentna, a pogardliwe spojrzenie warte jest każdej złotówki wydanej na bilet.

"Gambit" to przyjemna, elegancka z kryminalnym wątkiem. Nie zapisze się złotymi zgłoskami w historii gatunku, ale zdecydowanie wyróżnia się kilkoma kapitalnymi scenami (głównie w hotelu) i popisami aktorskimi.