Harry Potter i insygnia śmierci cz. 2

Nasz wybraniec nadal toczy walkę z Voldemortem, która - choć może trudno w to uwierzyć po poprzedniej części - staje się jeszcze bardziej zacięta. Tym razem to już iście wojenna batalia zjednoczonych sił dobra (Hogwart) i zła (sprzymierzeńcy Wiecie Kogo). Przy okazji Harry odkrywa kilka tajemnic, dowiaduje się, jak potoczyły się niektóre wydarzenia i kto tak naprawdę był/jest jego sprzymierzeńcem.

David Yates nie zmienił klimatu ani tonu. Nadal jest mrocznie i przerażająco, czasem wręcz obrzydliwie. Jest krew, dużo trupów. Na szczęście tym razem akcja została na tyle zagęszczona, że przypomina niezłą sensację o zabarwieniu horrorowym. Z jednej strony to duży plus - nieustanne pojedynki, starcia, ujawnianie sekretów sprawiają bowiem, że czas dość szybko mija w kinie. Szczególnie tym, którzy nie znają literackiego oryginału i kilka razy na pewno będą zaskoczeni. Do tego wszystkiego czeka nas mnóstwo, najróżniejszych efektów specjalnych od ogniowych bestii po architektoniczne smaczki. Z drugiej jednak strony, zupełnie zabrakło głębi. Wszelakie emocjonalne wątki są pospieszne i powierzchowne, a bohaterowie, których znamy przecież od lat, w jakiś dziwny sposób nie są nam ani trochę bliscy. Nawet tak ładnie rozkręcający się dotąd wątek związku Rona i Hermiony, tu zdaje się być po prostu odhaczony i to w banalnym stylu.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że reżyser po prostu chciał nakręcić najbardziej dotąd wypasione dzieło z serii. I owszem, jest widowiskowo, ale nie spektakularnie. Jest fajnie, ale nie wspaniale. Szkoda.