Kret - ale to już było...

Paweł (Szyc) wraz z ojcem rozkręcili wspólny (Dziędziel) interes. Nie jest sielankowo, ale jakoś się kręci i powoli układa się coraz lepiej. Nagle jednak w mediach pojawia się informacja o współpracy Zygmunta, zasłużonego członka Solidarności, z SB.

Główny bohater zastanawia się, czemu jego ojciec wciąż żyje przeszłością. Czemu nie przestaje mówić o nich - czyli SB-kach i czerwonych, skoro ich już nie ma. Czemu widzi Polskę, taka jaką była przed 1989 roku. Ja zastanawiam się nad tym samym, acz w stosunku do naszych filmowców. Dlaczego muszą grzebać w przeszłości, niezmiennie przedstawiać ją w paskudnych szaro-burych barwach, na dodatek robią to słabo. Już nie będę się czepiać, że znów cofamy się do strajków, Solidarności i agentów Służby Bezpieczeństwa. Dlaczego jednak do diabła, musi to być nudna, pozbawiona charakteru opowieść bezczelnie nazwana thrillerem. Przez trzy czwarte czeka nas typowy polski syf. Młode małżeństwo musi mieszkać z ojcem, zarabiać, sprowadzając używaną odzież z Francji i rozmyślać o emigracji. Były górnik zostaje oskarżony o zdradę, jest oczerniany przez media i opluwany przez sąsiadów. Jest wódka popijana herbatą, zarznięta świnia i jakiś żenujący polski festyn u rodziny we Francji. Żadnego dochodzenia prawdy, odkrywania tajemnic, żadnej walki.

Gdzieś dwadzieścia minut przed końcem czeka nas dopiero zwrot, po którym dzieło Rafaela Lewandowski nabiera tempa. Akcja się zagęszcza, robi się niebezpiecznie, emocjonująco. Szkoda tylko, że starczyło tego na niespełna pół godziny. Jeszcze gorzej, że wszystko utrzymane jest w tendencyjnym, usprawiedliwiającym tonie, bez opowiadania się po którejkolwiek ze strony, bez osądzania. Niby to rzecz z kategorii "zbrodnia i kara", ale przedstawiona płytko, nie skłaniająca widza do refleksji. Tu nikt nie jest zły i nikt nie jest dobry. Każdy ma swe racje, każdego postępowanie, nawet najbardziej nikczemne zostaje uzasadnione.

I chce się tylko westchnąć, powtarzając "ale to już było".