Skyfall

Wyobraźcie sobie wymarzone wakacje. Genialny klimat, wspaniali ludzie, piękne widoki, w barze co prawda tylko piwopodobny napój z Holandii, ale poza tym, wszystko tak, jak sobie wyśniliście. Jest cudownie i wspaniale, mnóstwo niezapomnianych przygód i... nie tylko. Wiecie bowiem, że po tych wakacjach nic już nie będzie takie same.

To niewiarygodne, ale "Skyfall" jest taki, jak być powinien. Przemyślany, wciągający scenariusz, kapitalne kreacje aktorskie (najsłabiej wypadła Bérénice Marlohe, ale cała reszta, z Javierem Bardemem na czele, fantastyczna), wspaniałe zdjęcia, widowiskowe sceny walk/pościgów/wybuchów, mnóstwo dobrej zabawy. To też najbardziej bondowski spośród ostatnich Bondów. Od otwierającej spektakularno-niedorzecznej sceny z motorami i koparką, przez piękną czołówkę z klasycznie brzmiącą piosenką Adele, skrzące humorem, błyskotliwe dialogi nasączone ironią, sarkazmem i drwiną (fajna chemia między a Q), po zniewalającego Astona Martina (jeszcze nigdy nie wzruszyłam się na widok samochodu).

To film, na który czekali, na który zasłużyli wszyscy sympatycy . Dla nich reżyser wypełnił swe dzieło cytatami, niuansami, wspomnieniami. Oni będą wzdychać, uśmiechać się szeroko i oglądać wiele razy, doszukując się wszystkich smaczków. Kręcąc ów swoisty hołd, twórca "American Beauty" nie zapomniał jednak, że film musi mieć emocje, dramaturgię, zwroty akcji, barwne, wyraziste postaci i opowiadać ciekawą historię. Przede wszystkim, Mendes dołożył starań, by stać się ważną częścią bondowskiej historii.

Ciężko o tym pisać, nie zdradzając scenariusza, ale są tu zaskakujące, wręcz szokujące rozwiązania. Jest duża odwaga w poprowadzeniu fabuły. Jest wręcz mała rewolucja. "" jest bowiem nie tylko pewnym podsumowaniem cyklu, głębokim ukłonem w stronę klasycznych dzieł, w stronę fanów, to zarazem nowy rozdział. Koniec i początek w jednym.