Dzień Niepodległości: Odrodzenie (Independence Day: Resurgence)

"Dzień Niepodległości: Odrodzenie" w pas kłania się katastroficznym przebojom z lat 90. m.in. swojemu poprzednikowi czy produkcji "Armageddon". bez skrupułów sięga po sprawdzone patenty. Jest ktoś mądry, ktoś lekko szalony, bohater gotowy poświęcić życie, jest córka, jest ojciec, odważny i nielubiący zasad chłopak. W tym przypadku także kosmici i nadciągająca katastrofa. Fabuła nie skrywa zaskakujących wątków czy niespodziewanych zwrotów akcji. Bez większych problemów można się domyślić, kto zginie a kto przeżyje (i to nie raz). Nie brakuje powiewającej amerykańskiej flagi, dominuje poprawność polityczna i demograficzna a przed tragedią dzielą ludzkość sekundy i centymetry.

Chociaż jest to film tendencyjny i dość oczywisty, schematyczny, ogląda się go naprawdę dobrze. Emmerich na szczęście dba o to, o czym zapomina większość twórców katastroficznych dzieł, mianowicie o humor. To naprawdę zabawny film, z niezłymi dialogami i przyjemną dawką ironii oraz oczywiście absurdu. Nawet jeśli rozkręca się trochę długo, wesoły, pogodny ton umila oczekiwanie na widowiskowe bitwy. Jeśli czegoś się naprawdę czepiać to aktorstwa. "Stara" gwardia spisała się na medal, szczególnie Brent Spiner, i Judd Hirsch, zawodzą natomiast młodsi (acz nie najmłodsi, bo dzieciaki z Joey King na czele wymiatają). Liam Hemsworth jeszcze ma pewien ociosany urok, ale np. Jessie T. Usher i Maika Monroe są kompletnie bezbarwni.

"Dzień Niepodległości: Odrodzenie" ma swoje wady, nie jest wybitym dziełem, ale całkiem udaną, wypakowaną imponującymi efektami, zabawną kosmiczną przygodą.