Pakt z diabłem (Black Mass)

Inspirowany prawdziwymi wydarzeniami obraz opowiada o bostońskim gangsterze. James "Whitey" Bulger trzymał łapę na wszystkim, od sprzedaży narkotyków po dostarczanie broni dla IRA. Sukces na ulicy zapewniła mu współpraca z FBI. Choć sam podkreślał, że nie był kapusiem, układ z agentem, a zarazem jego kumplem z dzieciństwa, wykorzystywał, by eliminować konkurencję.

Wydawać by się mogło, że dla filmowca nie ma bardziej wdzięcznego tematu niż mafia, a Boston to - z perspektywy kina - równie barwne, mroczne a zarazem ciekawe miejsce co Nowy Jork. Tematy takie jak lojalność, zdrada, zasady, chciwość, obłuda wciąż są aktualne. Do projektu, który wydawał się potencjalnym samograjem, udało się też zaangażować świetnych aktorów. w końcu przestał być Jackiem Sparrowem, Joel Edgerton zdołał wzbudzić zarówno sympatię, jak i antypatię, jak zawsze odpowiednio zdystansowany, niezmiennie w formie, a Jesse Plemons i David Harbour wyraziści na drugim planie. Co zawiodło? Wszystko wskazuje na to, iż Scott Cooper, acz słowo "zawiodło" jest delikatnie przesadzone. "Pakt z diabłem" to bowiem solidne, kryminalne kino. Ma klimat, wciąga, a stylistycznie jest świetnie zrealizowane. Za 10 lat, ba nawet za 3 z trudem jednak będziemy pamiętać historię Whiteya.

Zapewne ta ocena jest nieco krzywdząca, bo obraz Coopera ogląda się dobrze, z zainteresowaniem. Przyzwyczajeni jesteśmy jednak do wspaniałych gangsterskich dzieł, pełnych emocji, na swój sposób romantycznych, z charyzmatycznymi bohaterami. Tu jest tylko poprawnie, na poziomie. Nie ma w tej opowieści nic, co zachęciłoby do ponownego obejrzenia, do kupienia DVD i przypominania sobie "Paktu z diabłem", gdy będziemy mieć ochotę na dobry gangsterski film.