Pentameron (Il racconto del racconti)

Twórca ekranizacji "Gomorry" spośród pięćdziesięciu opowieści wybrał trzy. Poznajemy zatem królową Longtrellis (zjawiskowa ), która wda się w romans z czarną magią, by powić upragnionego syna. Wystarczy tylko poświęcić dziewicę, zabić podwodne monstrum i zjeść jego wciąż bijące serce. Aniołem nie jest także władca sąsiedniej krainy (Vincent Cassel), który czerpie z cielesnych uciech niczym młody Bachus. Najbardziej osobliwą postacią jest zaś król Highhills, który zaślepiony hodowlą pcheł-mutantów, wydaje swą rezolutną córkę Violet za odrażającego ogra.

W "Pentameronie" najbardziej zachwyca aspekt wizualny. Poszczególne akty rozgrywają się w autentycznych, zabytkowych komnatach i labiryntach, olśniewa m.in. imitująca misterne koronki biała komnata królowej. Kadry Petera Suchitzky'ego kuszą feerią barw i harmonią. Uważni widzowie dostrzegą, że w świat baśni wprowadzają też twarze statystów - zdeformowane, niesymetryczne, jakby żywcem wyjęte z barokowych arrasów. Całość przypomina mi nieco "Magię uczuć", jednak wariacje Tarsema Singha na temat realizmu magicznego nie miały wówczas tak brutalnego oblicza. Czasami twórcy scenografii łączą style różnych epok, więc nie powinno nikogo dziwić, gdy obok średniowiecznych kopii dostrzegą steampunkową zbroję króla-nurka.

Garrone nie ucieka się do moralizatorstwa, słabostki bohaterów kwituje groteskowym humorem. Mroczną stronę ludzkości ubiera w szaty naturalizmu i makabry. Gwałt na księżniczce Violet i zabiegi dwóch sióstr o wieczną młodość mogą być zbyt brutalne dla wrażliwych widzów. Twórca dokładnie odwzorowuje założenia fabularne z księgozbioru Giambatisty Basile, lecz porywa widza w surrealistyczną podróż, balansującą na granicy omamów. Włochowi udało się uzyskać efekt, którego zabrakło "Wzgórzu krwi" - wprowadził idealny balans między uciechą dla oka i umysłu.