Halina Studzińska, W cieniu jesionów

29-07-2011

W małej wsi Miłkowice dzieje się życie: rodziny budują domy, dziadkowie opiekują się gospodarstwem, małżonkowie płodzą i wychowują potomstwo, dzieci bawią się w ślepą babkę i wyliczanki. Są szczęśliwi, spełnieni, zharmonizowani z otaczającą ich przyrodą. Sielskie, choć biedne życie, naruszane jest od czasu do czasu ekscesami rozbójników, które przypominają tylko o tym, że dzieciństwo pani Haliny przypadło na nie najciekawszy okres w historii naszego państwa.

Od autorki: Postanowiłam spisać historię swojego dzieciństwa zainspirowana pytaniami mojego wnuka, który domagał się opowieści o tych czasach. Był nimi bardzo zainteresowany. Rozszerzyłam trochę kontekst wydarzeń, przedstawiając je jednak jako obrazy bez ścisłego trzymania się chronologii. Nie jest to pełny obraz życia ludzi w Miłkowicach. Przywołałam tutaj tylko tych, których losy zazębiały się z dziejami mojej rodziny. Nie posiadam żadnych zapisków, pamiętników, a jedynie kilkanaście zdjęć i pamięć tamtych wydarzeń.

Moje dzieciństwo, mimo że biedne, tak jak i innych dzieci w powojennych czasach, było jednak szczęśliwe. Nasi rodzice kochali nas miłością bezwarunkową, gotowi byli dla nas poświęcić wszystko. Było to jednak miłość mądra, gdyż nauczyli nas odpowiedzialności, uczciwości i szacunku dla innych ludzi. Ukształtowali nasze charaktery i byli dla nas przykładem. Był to największy majątek, jaki otrzymaliśmy, gdyż nic i nikt nie jest w stanie go nam zabrać. Myślę, że zasłużyli na tę opowieść.

Gdy czytamy powieść opowieść pani Studzińskiej przychodzi na myśl inny pisarz, wielki poeta, prozaik, eseista - Czesław Miłosz , który z podobną uporczywością wracał do wspomnień z krainy dzieciństwa, niby idyllicznych, acz zagłuszanych sowiecką okupacją, rewolucją październikową, wojną Polaków z Bolszewikami.

I nie chodzi tu bynajmniej o porównywanie kunsztu obojga pisarzy, bo zaraz znajdą się liczni krytycy piszący paszkwile na próbujących swych sił w literaturze autorów, mówiący, że na druk jeszcze za wcześnie. Chodzi raczej o dobrodziejstwo pamięci i wspomnień, które zwerbalizowane mogą przysporzyć nam czystej przyjemności powrotu do utraconego raju młodości.

Jak sama autorka we wstępie zachęca: Miły czytelniku, może podczas lektury przypomnisz sobie swoje dzieciństwo i otworzysz w swoim sercu drogę do lat, które warto uchronić od zapomnienia.

Wracając z panią Studzińską do lat jej młodości, mamy wrażenie, że świat się zatrzymał, a gdy czas nie gna nieubłaganie na przód, możemy przysiąść z dziadkiem Walentym na ławce w cieniu lipy i popijając zimną wodę ze studni przyglądać się hasającym w ogródku źrebakom

Senior.pl

Tagi: halina studzińska, w cieniu jesionów, biografia, powieść

Zastrzeżenia odpowiedzialności

Podziel się:

Wersja do druku Dodaj link na swojej stronie Kanał RSS

Zobacz także

Skomentuj artykuł:

Komentarze mogą dodawać wyłącznie osoby zalogowane.
Jesteś niezalogowany: zaloguj się / zarejestruj się

Komentarze

18:12:01, 30-07-2011 Malgo568

Warto spisywać to co nam w pamięci jeszcze pozostało, dla nas samych i dla przyszłych pokoleń. Można dowiedzieć się jak żyli ludzie w tamtych czasach, ich przeżycia, troski i radości. Jest też dobrą lekcją historii. Gratuluję Pani Halino.
16:10:35, 10-08-2011 formiko

Jestem autorką książki. Dziękuję za promocje na stronie senior.pl. Cieszę się, że mnie i moje poczynania zostały dostrzeżone.
Dziękuję za gratulacje Malgo568.
Pozdrawiam Wszystkich serdecznie i życzę miłej lektury, gdy zdecydujecie się książkę nabyć. Myślę, że warto. Dostarcza tylu wzruszeń, na co mam dowody w wypowiedziach tych, którzy już są w jej posiadaniu.
16:12:27, 10-08-2011 formiko

Przepraszam, do tekstu wkradły się błędy ale to wina mojego samopoczucia.

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Senior.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. Komentarze niezgodne z prawem i Regulaminem serwisu będą usuwane.