Podanie o miłość - Grochola uczy i wzrusza

Drugie opowiadanie nosi tytuł „Pozwól mi odejść”, również ma wersję dramatyczną i także otrzymało nagrodę w konkursie Tespis 2000. Warto krótko przedstawić jego treść: umierającą w szpitalu na raka kobietą, Iwoną, opiekuje się pielęgniarka, prywatnie siostra pacjentki, Marta. Trzecim bohaterem jest mężczyzna, niegdyś kochanek Iwony, obecnie - mąż Marty.

Nieuleczalnie chora kobieta stara się zrewidować swoje życie, przeanalizować decyzje, pogodzić ze światem. Wróciła do Polski po wieloletniej nieobecności. Stosunki z siostrą są pełne niedomówień, niezabliźnionych ran, konfliktów, sytuację zaognia dodatkowo dawne uczucie Iwony do męża Marty. To ,co dzieje się między bliskimi sobie kobietami, można nazwać huśtawką nastrojów, próby porozumienia wypadają przeróżnie...

Nowela udowadnia, że potrzeba niebagatelnego wysiłku, by móc szczerze przedstawić trapiące nas problemy, szczególnie gdy dotyczą osób, z którymi jesteśmy emocjonalnie związani. Łatwo się ranimy i trudno nam przyznać się do błędu.

Wydźwięk opowiadania jest jednak pozytywny, istnieje możliwość porozumienia, szczególnie wówczas, gdy uświadomiona zostaje głębia siostrzanej miłości i kruchość życia.

Opowiadania Grocholi dostarczają wzruszeń, bo przedstawiają to, co dla ludzi ważne. Jednocześnie nie ma tu sztucznego patosu, trywializującego sceny postaw, decyzji, rozeznania w uczuciach. Warto sięgnąć po opisywaną książkę zarówno ze względu na jej merytoryczną zawartość, jak i przystępny język.