Chorzy na Alzheimera w galeriach sztuki

Na wystawie wielkoformatowych fotografii chińskiego artysty Weng Fena pan Tadeusz staje zachwycony przed zdjęciami przedstawiającymi miasto. Tłumaczy nam, jak porządna jest taka wielopiętrowa budowla. Podchodzi do prac Weng Fena bardzo konkretnie.

Pan Jacek jest za naturą, więc słysząc pana Tadeusza, zaczyna prowokować, widzi drugą, ciemniejszą stronę „mrówkowców".

Kiedy podchodzimy do prac przedstawiających jezioro i dwie oświetlone słońcem sosny, wszyscy oddychają z ulgą. Ten pejzaż przemawia do każdego. Sosny i jezioro, to przecież „nasz" krajobraz. Jest to zarazem jedyne zdjęcie, na którym postacie przedstawione są w naturalny i swobodny sposób: wchodzą do wody, zdają się karmić ryby, mają w sobie radość.

Jednoznaczne pytanie, jakie nasuwa się oglądając wystawę, to pytanie o miasto i o naturę, ale wystawa była także pretekstem do postawienia pytania o człowieka, o granicę wolności, której czasem nie można przekroczyć, o samotność, o marzenia.

- Dla podopiecznych naszego Stowarzyszenia każde wyjście jest wydarzeniem - mówi Sylwia Dybiec, która na co dzień prowadzi zajęcia w ośrodku dziennym. - Wsiadamy w zamówionego busa i raz w miesiącu zwiedzamy inną galerię prezentującą sztukę współczesną. Takie wyjścia pozwalają mieć kontakt ze światem zewnętrznym i dodatkowo stymulują - podkreśla terapeutka.

Następne spotkanie ma miejsce w Muzeum Narodowym. Stajemy przed pracą Tomasza Ciecierskiego. To obraz „zbudowany" z wielu osobnych pejzaży, nałożonych na siebie. Każdy blejtram stanowi tu przedmiot, a jednocześnie wszystkie razem jakoś na siebie wpływają. Niektóre zakryte są zupełnie przez następne. Oglądamy brzeg tej pracy - wygląda, jak struktura. Nie da się jej wcisnąć w ramę.
Wykładamy na stolik namalowane poprzedniego dnia przez podopiecznych krajobrazy. Każdy bierze swój do ręki. Prosimy o układanie kolejnych swoich prac w taki sposób, by - podobnie jak na obrazie Ciecierskiego - zakryć część pracy leżącej na stole. Zakrywanie przychodzi z trudem. Pan Bogusław woli, by prace leżały obok siebie, wiadomo, żeby było je lepiej widać, a przecież stół wystarczająco duży... Kiedy jednak udaje się stworzyć kompozycję na wzór Ciecierskiego, zaczynamy o niej opowiadać. Akurat w centrum narysowany człowiek - nie został zakryty, wszystko co go otaczało to natura: drzewa w sadzie, chmury, I to się nam wszystkim spodobało - że nikt tego człowieka nie unieważnił.

Miesiąc później spotykamy się w galerii ABC na wystawie Jacka Dłużewskiego. Na jednej ścianie kilka płócien - wszystkie przedstawiają odbijające się w morzu słońce i statek. Wszystkie wiszą osobno. Sytuacja bardziej komfortowa dla naszych podopiecznych. Nic niczego nie zakrywa i nie zasłania. Obrazy - mimo, że przedstawiają podobną sytuację - są wykonane inną techniką (drobne plamki albo większe płaszczyzny jednolitego koloru). W pomieszczeniu z obrazami stoi dębowy, okrągły stół. Na parapecie okna rozkładamy przygotowane wcześniej przez podopiecznych żółte i niebieskie prostokąty. Prosimy, by każdy brał stosowną ilość kolorowych papierków i układał na stole. Zgodnie została przyjęta linia horyzontu, pojawiły się bardzo ciekawe refleksy promieni na niebieskim morzu. Pani Czesia bardzo delikatnie formuje zarys słońca. Kiedy po skończeniu zadania odsuwamy się, pan Tadeusz kwituje: No jest to taka logiczna całość.

- Dlaczego sztuka współczesna? Bo zadziwia i prowokuje - mówi Agnieszka Szwachła, realizatorka projektu. - Nie daje prostych i jednoznacznych rozwiązań. Staramy się wspólnymi siłami wszystko nazwać i określić, zastanowić się nad daną pracą. Każdy może wypowiedzieć jak to czuje i rozumie.