Cedar Rapids

Oj, brakuje takich filmów w naszych kinach. Zabawnych i mądrych, słodko-gorzkich, ciepłych, bezpretensjonalnych, ze świetnym scenariuszem, pełnokrwistymi bohaterami i kapitalnie zagranych (świetna Anne Heche i John C. Reilly). Gdzieś w pół drogi między mainstreamem, a alternatywą.

Miguel Arteta osadził opowieść w świecie agentów ubezpieczeniowych, tak naprawdę jednak to uniwersalna historia. Odnosi się do większości grup zawodowych i ludzi, którzy na co dzień poświęcają się rutynowym obowiązkom. Do wszystkich, którzy z utęsknieniem czekają na zjazdy, konwenty, targi, delegacje i innego rodzaju wyjazdowe przedsięwzięcia. Dla jednych to odskocznia, swoiste Las Vegas, gdzie wszystko się może zdarzyć i pozostanie tam na zawsze, dla innych wielkie wyzwania i prawdziwa przygoda. To tu objawia się ich prawdziwa natura, wychodzą na jaw najskrytsze pragnienia, sekrety, wracają niespełnione ideały. Tu rodzą się niespodziewane przyjaźnie, romanse.

Arteta z dużym wdziękiem i nie mniejszą dozą humoru, puszczając oko, opowiada o bolączkach i nadziejach współczesnej klasy średniej. O poszukujących odrobiny szaleństwa kobietach i samotnych, zagubionych mężczyznach. Portorykańczyk jest świetnym obserwatorem, wywlekającym mniejsze i większe grzeszki, acz bez oceniania i krytyki. I pięknie, bez ckliwości mówi o potrzebie bliskości czy choćby jej namiastce.

Największy atut "Cedar Rapids" to pewna swojskość. Niemal każdy bowiem, kto choć raz wybrał się w podróż służbową, znalazł się w ubraniu w basenie, obudził się w nie swoim łóżku albo przynajmniej z potężnym kacem.