Facet (nie)potrzebny od zaraz

Zosia (Katarzyna Maciąg) jest aspirującą reżyser, która na planie zostaje porażona piorunem. Kiedy oszołomiona wraca do domu, odkrywa, że chłopak ją zdradza. Na domiar złego, koleżanka z liceum wychodzi za mąż i przypomina jej o zakładzie ze studniówki (która będzie samotna w wieku 30 lat). Postanawia więc poważnie zastanowić się nad swoim życiem i odkryć, czemu nie układają się jej związki. W tym celu odnawia znajomości ze swymi byłymi - feministą gardzącym mrożoną kawą, ustatkowanym mężem i ojcem, a przy okazji adeptem krav magi czy sympatycznym i wesołym, ale - jak się okazuje - gejem.

Film wieńczy utwór "Takiego chłopaka", który idealnie oddaje klimat i charakter dzieła Weroniki Migoń. Piosenka zespołu Mikromusic jest przewrotna, zabawna, celna pod względem obserwacji, alternatywna jeśli chodzi o środki artystyczne, miła i przyjemna w odbiorze, ale z głębszym przesłaniem. Niewulgarna, ale lekko pikantna, bezpośrednia, z wdziękiem. Wszystkie te cechy ma też "Facet (nie)potrzebny od zaraz".

Wielkie brawa na samym wstępie należą się za realizację. Warszawa nie taka jak w , ale też piękna, hipsterska, z klimatem i urokliwym Powiślem. Rzadko spotka się też produkcje z tak przemyślaną, dopasowaną i niebanalną ścieżką muzyczną. Ponadto dobrze dobrano aktorów - Czesław mało mówi, za to pokazuje klatę (co się chwali i reżyserce, i jemu), po raz kolejny udowadnia, że ma niespożytkowany talent komediowy, Maciej Stuhr jak zawsze na poziomie, a Joanna Kulig jest bodaj najfajniejszą dziewczyną z sąsiedztwa w polskim kinie. Trzeba też docenić, że to współczesna i nowoczesna historia, opowiadająca o bolączkach dzisiejszych 30-latków. I tu właśnie pojawia się "ale".

O ile same problemy, dylematy bohaterów są bliskie wielu z nas, tak już ich przedstawienie zupełnie nie. Sytuacje, w jakich widzimy Zosię i otaczające ją osoby są kompletnie oderwane od rzeczywistości. Jej (i innych) zachowanie, reakcje, poczynania są zbyt mocno przerysowane, groteskowo nieprawdopodobne, rażąco nienaturalne (kto wpada do biura podróży i domaga się natychmiastowej rozmowy z siostrą byłego chłopaka, z którym zerwała lata wcześniej?). Szkoda, że nie dopracowano w tym aspekcie scenariusza, stawiając na efekciarstwo i koloryt. Trochę drażnią te absurdy. Na kolejne obrazy Weroniki Migoń na pewno jednak warto czekać, ma bowiem pomysł na siebie i styl.