Mała Moskwa

Wiera pokochała Polskę za sprawą piosenek śpiewanych przez Ewę Demarczyk do muzyki Zygmunta Koniecznego. Potem, gdy stała na legnickiej scenie tworząc własną interpretację "Grande Valse Brillante", dostrzegła wśród jurorów tego jedynego - polskiego żołnierza. Tymczasem na Wierę z miłością, dumą, ale też obawą spoglądał jej mąż Jura. Trzydzieści lat później tenże radziecki pilot, niedoszły kosmonauta, przywozi do Legnicy córkę, również Wierę. Chce jej pokazać miejsca "małej Moskwy", w których w 1968 roku rozegrał się międzynarodowy dramat.

Zachwycająca Swietłana Hodczenkowa stworzyła dwie odrębne kreacje aktorskie. Obie Wiery bardzo się od siebie różnią. Kobieta z lat 60. to życzliwa światu, wrażliwa romantyczka. Jej córka zachowuje się natomiast jak wredna, pełna buty nuworyszka. Rosyjska aktorka świetnie poradziła sobie z trudnym zadaniem. Ponadto jej śpiew wzbudza najwyższy podziw. Jednakże zachowanie obu Wier, postaci stworzonych przez reżysera i scenarzystę Waldemara Krzystka, budzi niezgodę. Pierwsza nie miała powodu do zdrady. Ludzie są seksualni, ale mają też rozum, z którego powinni korzystać, gdy przysięgają komuś wierność, miłość i oddanie. Druga musiała wychowywać się w chorobliwej atmosferze, skoro wyrosła z niej taka zraniona jędza. A przecież tatuś ją kocha!

"Mała Moskwa" mimo wszystko wzbudza szacunek. Krzystek umieścił akcję melodramatu w wyjątkowo ciekawych czasach. Dołożył także interesujący wątek ormiański. Wszystko to sprawia, że historia Rosjanki i Polaka nabiera bardziej uniwersalnych barw. Zachowanie postaci może wzbudzać kontrowersje, ale reżyser zapanował nad całością zgodnie z zasadą: melodramat rządzi się logiką miłości, która niewiele ma wspólnego z racjonalizmem.

Mała Moskwa



reżyseria Waldemar Krzystek
scenariusz Waldemar Krzystek
zdjęcia Tomasz Dobrowolski
dyst.: Syrena Films