Pożegnania (Okuribito)

Nagrodzony w ubiegłym roku Oscarem dla najlepszego zagranicznego filmu komediodramat "Pożegnania" to historia niezbyt dobrego wiolonczelisty, który po tym jak jego orkiestra zbankrutowała, wyprowadza się z Tokio z żoną do rodzinnego miasteczka na prowincji. Na miejscu postanawia znaleźć pracę, która nie ma nic wspólnego z instrumentem smyczkowym. Trafia na ogłoszenie, które sugeruje zatrudnienie w biurze podróży. Rozmowa kwalifikacyjna uzmysławia mu jednak, iż będzie miał do czynienia z… kresem ziemskiej podróży, a dokładnie z pochówkiem zmarłych.

W "Pożegnaniach" slapstickowy humor przeplata się z głęboką refleksją na temat odchodzenia, a właściwie odprowadzania zmarłych przez bliskich. Wydawać by się mogło, że taka mieszanka będzie co najmniej niewłaściwa, jednakże jest wręcz przeciwnie. Widz obserwując młodego, niezdarnego wiolonczelistę przy pierwszym zleceniu - obmyciu ciała rozkładającej się od dwóch tygodni staruszki, pęka ze śmiechu, ale i współczuje bohaterowi. Obserwowanie jego postępów przy rytuale przygotowywania zwłok do pochówku sprawia wielką przyjemność.

"Pożegnania" to swoisty seans terapeutyczny. Yojiro Takita w pięknych zdjęciach, powolnym rytmie i we wzruszającej historii zawarł najprostsze prawdy o cierpliwości, pokorze i godzeniu się z losem. Bo nic nie dzieję się bez powodu. Warto poświęcić 130 minut na "Pożegnania", aby zwolnić i - paradoksalnie - uzmysłowić sobie upływ czasu i przypomnieć co jest w życiu najważniejsze.