Rysa

Bohaterami dramatu jest małżeństwo z wieloletnim stażem. Pewnego dnia, w czasie kameralnego przyjęcia dla znajomych, parze zostaje podrzucony osobliwy prezent. Jest nim kaseta wideo z fragmentem telewizyjnego wywiadu z małoznaczącym historykiem. Nagranie robi duże wrażenie na małżeństwie, przeobrażając związek całkowicie.

Brzmi znajomo? Poniekąd powyższe streszczenie przypomina opis thrillera "Ukryte" Michaela Haneke. Podobnie jak Austriak, Rosa sięga po historię swego narodu, która jest pretekstem do pokazania jak dawne kłamstwo może zniweczyć przyszłość. Kiedy główna bohaterka dowiaduje się, iż jej życiowy partner prawdopodobnie oszukiwał ją od początku związku i pracował dla Urzędu Bezpieczeństwa, donosząc na jej rodzinę, poddaje się. Krótkie śledztwo kończy wątek sensacyjny.

Zaczyna się dramat kobiety poddającej pod wątpliwość całe swoje dorosłe życie. Zostaje on złożony z tragedią budzącego ciepłe uczucia mężczyzny, który nie potrafi skutecznie bronić się. I któremu ostatecznie - ani bohaterka, ani widz - nie potrafi ponownie zaufać. Reżyser robi jednak wszystko, aby oglądający pozostał jedynie obserwatorem rozpadu związku. Dobre kreacje aktorskie, piękne - miejscami nawet zbyt piękne - zdjęcia Marcina Koszałki, a przede wszystkim przestudiowany scenariusz, zabijają to, co najcenniejsze w opowieści Rosy - emocje jakie powinna budzić historia o całkowitym rozpadzie.

Nie zmienia to faktu, iż mamy wreszcie do czynienia z budzącym dyskusję filmem, który broni się zarówno przed młodą widownią, jak i zagranicznym widzem. Historia - ta jeszcze niezbyt zgłębiona przez polskich uczniów lub całkowicie obca międzynarodowemu odbiorcy - jest tym, czym powinna, czyli znaczącym tłem. Dramat jednostki pozostaje w centrum.