Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął

uważał, że życie jest jak pudełko czekoladek, a Allan Karlsson (Robert Gustafsson), od dziecka zafascynowany wybuchami, wierzy, że co ma być, to będzie. Odkąd został sierotą, nie zamartwia się o przyszłość. Dobrze wie, że plany nie mają sensu, gdyż los na pewno szykuje coś innego. Ta stoicka postawa sprawdza się nadzwyczaj dobrze. Nie tylko gwarantuje Allanowi wewnętrzny spokój, ale i rzuca w wir przeróżnych przygód. Przez sto lat swojego życia, bohater doświadcza na własnej skórze kluczowych wydarzeń historii XX wieku. Spotyka się z dyktatorami, prezydentami, naukowcami. Gdy w końcu (a właściwie na początku filmu) ląduje w domu dla starców, natychmiast wplątuje się w grubszą aferę z 50 milionami w walizce, gangiem motocyklowym, bandziorem z Bali, flegmatycznym policjantem, wiecznym studentem, łaknącym przygód zawiadowcą stacji, charyzmatyczną dziewczyną i… słoniem.

Szwedzki film nie ma takiego rozmachu jak jego amerykańscy pobratymcy. Nie ma też takich ambicji. Więcej tu satyry i żartu, niźli konfrontacji z faktami. Na historyczne postaci reżyser i współscenarzysta Felix Herngren spogląda z przymrużeniem oka, a momentami z pewną dozą złośliwości. Dyktatorzy lubią wypić, naukowcy zresztą też. Reagan bardziej niż o politykę martwi się o swój ogródek, a zimna wojna polega na wymianie niepotrzebnych informacji pomiędzy przeciwnikami. Może nie wszystkie sceny i gagi bawią tak samo, ale o nudzie też nie ma mowy. Allan nam na to nie pozwoli! Z seansu wychodzi się nie tylko w dobrym humorze, ale i trochę mądrzejszym. Może czasami warto odpuścić i dać się porwać nurtowi życia, zamiast uparcie z nim walczyć?