Wstyd (Shame) - film jak muzyka

Bohaterem obrazu Steve'a McQueena jest przeciętny, dobrze sytuowany, młody atrakcyjny singel z Nowego Jorku. Ma pieniądze, wygląd charyzmę i zdawać by się mogło wiedzie beztroskie, wypełnione imprezami i niezobowiązującym seksem życie. Tak naprawdę, nie jest jednak szczęśliwy, a tłumione problemy wychodzą na wierzch, gdy wprowadza się do niego siostra.

"Wstyd" w swej konstrukcji bardziej niż film przypomina muzykę. Podobnie jak znakomita piosenka ma tę samą bezpośrednią, natychmiastową siłę rażenia. Ma też wszelkie cechy pięknej, harmonijnej kompozycji. Jest klimat, są mocne akcenty, które zwracają uwagę, a Michael Fassbender i Carey Mulligan tworzą idealny duet. Tak jak w najlepszym nagraniu, odpowiednio wyartykułowane słowa (tu oszczędne dialogi) wzmagają wydźwięk dzieła, a McQueen doskonale jednak wie, że czasem cisza jest bardziej wymowna niż krzyk. Ujmuje też sama realizacja, dbałość o szczegóły, piękne zdjęcia, stylizacja. Ból i cierpienie ubrane w niewinną biel czy gniew w nienagannym garniturze. "Wstyd" nie zachwyca wyłącznie za sprawą formy. Tu liczą się przede wszystkim emocje.

To przejmujący, intymny i szalenie smutny film. Gorzka opowieść o samotności, desperackiej potrzebie bliskości, a zarazem strachu przed nią. Seks, fizyczne doznania są zaledwie substytutem. Namiastką prawdziwych, acz zdających się poza zasięgiem pragnień. Lekiem, a zarazem trucizną, doraźnym ukojeniem, ale na dłuższą metę destrukcyjną terapią.

Powtórzę, "Wstyd" jest jak muzyka. Poszczególne sceny, wątki, fragmenty momentalnie oddziałują na widza, a całość długo pozostaje w pamięci.